O dó é o estado máis sublime de desamor, porque o ser amado xa non está. Foise, e as lembranzas vólvense esquivas e caprichosas. Por iso, a súa roupa e os seus zapatos deben permanecer intactos no armario. Dese xeito, algo queda e, se algún día decide volver, encontrará todo no seu lugar, tal e como o deixou antes de marchar. Los armarios no se vacían solos fala da perda, da soidade, do medo, da esperanza e da forma en que cada ser humano se enfronta con ese momento da vida, porque, malia sermos capaces, como somos, de enterrar ou incinerar un ser querido, non sabemos como comezar a baleirar un armario, porque intuímos que o día que estea baleiro, quizais o noso corazón comece o proceso de normalizar a ausencia.