Carlos Oroza, poeta maldito e xenio único, foi acusado de todo e marxinado por unha sociedade que non soubo entendelo. Fixo do Cafe Gijón o seu refuxio, cun só ídolo: el mesmo. O seu desprezo ao establecido era un berro de liberdade e rebeldía. «Aprendín a ler nos letreiros luminosos da cidade», dicía, tornando a súa exclusión nun acto poético e a súa vida nun misterio sen rastro humano»

PREMIOS

Festival Internacional Play-Doc-Tui 2025